49 روز گذشت...

سلام آرنیکای عزیزم...49 روز از ورود تو به زندگی ما میگذره قشنگم و من هر روز بیشتر و بیشتر عاشقت میشم...

اونقدر تموم وقت منو پر کردی که تو این مدت اصلا نتونستم بیام و واست بنویسم...این روزا سختترین و شیرین ترین روزای زندگیه من هستند...هیچ وقت فکر نمیکردم بچه داری اینقدر سخت باشه...همیشه بچه های کوچیک دوروبرم بودند و من تو بچه داری ناشی نبودم ولی وقتی همه مسئولیت یک بچه ماله خود آدمه موضوع فرق میکنه...

دختر خوشگلم تو متاسفانه کولیک داری و دل دردای شبانه تو این مدت تو رو خیلی اذیت و من و بابا رو هم بیخواب کرده... بیشتر شبا از درد جیغ میکشی و ماهم باید راهت ببریم اونم بصورت نشسته تو بغلمون که کمتر اذیت بشی...دکتر هم بردیمت ولی گفت باید تحمل کنید و چاره ای نیست...شبایی که دل درد هم نداری به بیخوابی عادت کردی و حسابی پدر منو در میاری تا بخوابی...خلاصه این خواب تو شده موضوع صحبت همه و هر روز مامانی ازم میپرسه آرنیکا دیشب خوابید هههههههه...تازه شب اول تولدت تو بیمارستان هم همه نی نی ها خوابیده بودند و فقط تو تا صبح بیدار بودی و حسابی مامانی رو اذیت کردی و منم که رو تخت افتاده بودم همش ناراحت...

خیلی دوست دارم سر فرصت بیام و خاطره زایمانم رو بنویسم ولی فعلا وقت نمیشه...فقط میگم که زایمانم راحت بود اما روزای بعدش به خاطر اثر داروها وضعیت عمومیم ریخت بهم و اصلا حالم خوب نبود...روزای سختی بود ولی خداروشکر گذشت

تو این مدت یه بار بردمت شمال و این هفته هم دوباره داریم میریم شمال...سری پیش که خیلی دختر خوبی بودی و تموم راه رفت و برگشت رو تو صندلیت خوابیدی...امیدوارم ایندفعه هم همینطور باشه...

اینم یه سری از عکسایی که تو این 49 روز ازت گرفتیم عشقمممممم: